Mindfulness beoefenen hoeft niet altijd lichtvoetig, laat staan zweverig te zijn. Vaak gaat het eerst juist om serieuze shit.
Mijn ouders runden een hotel, dat zij zo’n 15 jaar geleden verkochten. Sindsdien verhuren zij alleen nog de bungalows en genieten zij van hun vrije tijd. Ze hebben daar nog wel wat werk aan, zoals het onderhoud. Of, in dit geval, wanbetalers.
In één van de bungalows woont immers al jaren een heuse, zonder oordeel, gewoon om hun naam te fingeren, tokkie familie. Ze zitten er de hele dag voor de tv. Hoewel het huisje is gelegen aan de bosrand op één van de mooiste stukjes Veluwe, met prachtig uitzicht over de velden. Maar bovenal, ze betalen de huur niet. Dat vinden ze niet nodig.
Dus stel je voor, je verhuurt bungalows om in je levensonderhoud te voorzien en één stel, of gezin want de ‘kinderen’ van een jaar of 30 zijn er meestal ook te vinden, vertikt het gewoon om de huur te betalen. Je ziet mevrouw dagelijks langs je huis lopen met haar boodschappen of even de post uit de brievenbus onderaan het pad halen. Zoonlief parkeert zijn autotruck waar hij maar wil. Dagelijks loeit de CV installatie, staan er apparaten aan en wordt er gewassen, ja schoon zijn ze blijkbaar wel. De kosten hoger dan de ‘baten’.
Enfin, je wordt wakker en daar komen de eerste gedachten…
‘Ze betalen de huur niet. Ze willen niet weggaan. We lopen de inkomsten mis. Ik wil en kan ze niet met geweld uitzetten. Hoe krijg ik ze weg. De uitzettingsprocedure via de rechter duurt maar en duurt maar en kan nog heel lang gaan duren. Ondertussen hebben we al heel veel geld aan huur misgelopen en deze procedure kost inmiddels ook al zoveel, en straks valt het nergens te verhalen. De brutaliteit, je zou ze toch, ja wat eigenlijk? Als ik ze tegenkom…’
De mentale activiteit verwordt tot emotionele activiteit, welke vervolgens ook fysiek volledig voelbaar is. Hoge ademhaling, hoge hartslag, het ortho-sympathische deel oftewel het gaspedaal van je autonoom zenuwstelsel staat aan, stress!
Gelukkig heb ik wijze ouders, en geduldig vooral. Misschien hadden ze wel direct een partij moeten inschakelen die hen meteen had uitgezet. Ook dat gaat ongetwijfeld vaak door hun hoofd. Maar spiritueel ontwikkeld is mijn moeder, die ik hier gisteren over sprak, ook. Vandaar dat zij zich met recht afvraagt; ‘Wie ben ik, wat wil ik, hoe ga ik hier NU mee om? Ik weet dat ik het vanuit een groter perspectief kan bekijken, maar dat lukt niet altijd, vaak niet, meestal niet, in deze situatie. Wat is de les hierin?’
Een mooie definitie van mindfulness, niet van Jon Kabat Zin, maar van mijn vriend Robert, vind ik; “Volledig aanwezig in het Nu, zonder oordeel, aandacht geven aan wat er gebeurt”.
Dus er is dit activerende evenement, de niet betalende Tokkies, welke volledig over je grenzen gaan.
Je hebt er juridisch en fysiek (nog) geen invloed op, verzetten heeft dus geen zin. In hoeverre lukt het je om er zonder oordeel naar te kijken? ‘Liefde zenden’, waren letterlijk de woorden van m’n moeder, maar dan in de context dat ze ‘weet dat ze dat eigenlijk zou moeten doen’ maar wat nu dus niet lukt.
Je kunt dat ook niet ‘bypassen’, eraan voorbijgaan. Het is niet zo dat door (op wilskracht) liefde te zenden acceptatie ontstaat, oordeelloosheid, compassie, geduld, enzovoort. Meestal niet dan, oké na voldoende herhaling gaan onze neuro plastische hersenen het wel accepteren. Maar het is juist de acceptatie van wat er is, wat begrip en compassie, geduld etc. teweeg kan brengen.
NIET de situatie maakt dat we de stress in ons lijf voelen, ons verzet ertegen veroorzaakt dit. Relatief gezien lijd je er nu enorm onder. Absoluut gezien ben je gezond, woon je op het mooiste plekje ter wereld, zijn er talloze dingen in en om je heen om van te genieten. Zou het je gemoedstoestand niet hoeven te beïnvloeden.
Ons brein vertelt graag verhalen. Ons brein komt ook direct in actie om oude overtuigingen te beschermen, om óns te beschermen. Mentaal, emotioneel, fysiek gaat het AAN wanneer er onrecht wordt ervaren. En vanuit de relatieve werkelijkheid, vanuit de 3 dimensionele werkelijkheid, die van tijd en ruimte, van materie, zou het heel logisch zijn om het stel direct te hebben uitgezet.
Ze lijken ook totaal niet in een 5-d benadering te passen, ze doen op alle vlakken precies het tegenovergestelde, ze zijn niet spiritueel. Ah! Dus dat maakt het lastig om de hen en daardoor deze situatie vanuit een groter perspectief te bekijken. Wanneer je een vraag hebt en je komt vervolgens iemand tegen die je het antwoord geeft is het veel gemakkelijker om er vanuit een 5d perspectief naar te kijken, vanuit heelheid, liefde, synchroniciteit. Anders dan in het geval van zo’n rotte appel, zo’n tumor.
Oké, terug naar het NU. Door op te merken dat je ademt kom je terug in het moment. Tegelijkertijd is er een proces van denken. Jij bent dat NIET. Daar lukt het je misschien wél liefde aan te geven, aan alle beweging en processen in jou, alles dat komt en gaat.
Niets is blijvend. Door je niet te hechten aan de fijne dingen, gedachten, sensaties, omstandigheden, lijd je niet als gevolg van het weer verdwijnen ervan. Door je niet te verzetten tegen de minder fijne, pijnlijke, dingen, gedachten, sensaties, omstandigheden, lijd je niet als gevolg van het verschijnen ervan.
Ook dit gaat weer voorbij. Het enige echte, en blijvende ben jij, het waarnemende, registrerende jij. Niet de gangbare, of vergankelijke, jij. Dus wie je doorgaans denkt te zijn. Niet je naam, verleden, verhalen, relaties, gedachten of andere zaken waarmee je veelal bent geïdentificeerd.
Het waarnemende Jij, dat er altijd is geweest en altijd zal zijn, in moeilijke tijden en op gelukzalige momenten. Door aanwezig te zijn in het Nu, zonder oordeel aandacht gevend aan wat er gebeurt, ontwikkel je gelijkmoedigheid.
En nee, daardoor stomp je niet af. De aansluiting op je werkelijke zelf wordt ‘hersteld’, wordt weer voelbaar. Vanuit deze bron ervaar je geen tegenstelling, maar doorlopende vrede, compassie, gelukzaligheid, ontspanning, licht, ruimte en verbinding, het omvat alles en sluit niets uit.
Vanuit die ruimte is het 3-d leven zoals wij dat kennen slechts een droom, een film, een spel. Een toneel, waarop we acteren om te creëren, te ervaren. We gaan echter zo op in onze rollen, dat we ons werkelijke zelf vergeten zijn…
Vanuit dat perspectief heb je echt géén last meer van deze wanbetalers, zing je het nog even uit, letterlijk! Soms moet er wel even 3-d opgetreden worden, aangepakt, doorgepakt worden, natuurlijk. Daarom is het zo belangrijk om eerst te leren, te ont-dekken wie we werkelijk zijn, zodat we de keuze hebben om te switchen tussen die twee realiteiten…
In de bubbel, uit de bubbel. Of gewoon beiden. Slechts een paradigma verschuiving, een wisseling van perspectief.