Eén van de lessen, die in het afgelopen jaar besloten lijken te liggen. De lock-down te overleven en je levensvreugde behouden. Hoe je hart open te houden?
Eerst was er de gebeurtenis, de uitbraak van een virus. Vervolgens de door overheden genomen maatregelen. Gevolgd door collectieve emotionele golven als geruststelling, hoop en weerstand, verzet. Tegenpolen hanteerden de wetenschap of complottheorieën om het gekozen perspectief kracht bij te zetten.
Als een kind tussen twee bekvechtende ouders zoek ik in de wirwar van woorden, gedrag en emoties naar de waarheid. Wie heeft er gelijk en wie ongelijk? Of is het beiden waar en hoe daar dan mee om te gaan? Aan het begin van de lock-down hield complottheorist David Icke (de 3e aflevering) er een mooie uiteenzetting over. Het drie uur durende interview bevatte ook een oplossing, blijf verbonden met je hart.
Het hart weet de weg
Maar hoe doe je dat, verbonden blijven met je hart? Te midden van alle tumult, van voor- en tegenstanders, een overkill aan meningen, sociale en mainstream media?
Wonende aan de bosrand, bijna het idee van een ‘cabin in the woods’ of op z’n Hollands gezegd een ‘hutje op de hei’, zonder televisie en de aanwezigheid van te expliciet aanwezige kampen, werd de chaos al voor mij gefilterd. Kwam er niet zo’n overkill aan informatie en energieën op mij af. Bovendien is een retraitecentrum een plek voor retraite, waar men zich juíst even terugtrekt uit alle drukte. Om zich opnieuw te verbinden met zichzelf. Dus ook de bezoekers laten die informatie het liefst achter zich gedurende hun verblijf.
Het onderwerp kwam er eenvoudigweg ook amper ter sprake. Onder andere die uiterlijke omstandigheden in je leven voeden de onrust. Dus begeven bezoekers zich naar zo’n prikkel arme omgeving. Waar het leven overzichtelijker is. Waar eenvoud, waarheid en liefde als richtingaanwijzers gelden. Je vindt er ouderwetse rust, regelmaat en reinheid. Niet om wat er gaande is te ontkennen. Juist om je te verbinden met je innerlijke wijsheid, die van het hart; ‘Wat zou liefde zeggen, wat zou liefde doen?’
Angst is een slechte raadgever, welke wordt aangewakkerd door overprikkeling, tegengestelde informatie, door mensen die elkaar ongenuanceerd in de haren vliegen en schreeuwen om hun gelijk. En zo naar buiten gericht, zoals we hebben geleerd te opereren, worden we meegezogen in de orkaan en verliezen we de grond, onze basis. Drijven we steeds verder af van onze kern.
In het centrum zijn we meer gericht op, en dus dichter bij geluk, contact, compassie, rust en ontspanning. Niet om de pijn of zogenoemde realiteit uit het oog te verliezen. Daaraan voorbij te gaan of te vluchten. Maar die juist op te merken, te omhelzen en te processen. Wat er vervolgens op je afkomt vanuit de buitenwereld blijkt dan slechts een mengeling van reflecties van je eigen binnenwereld én de collectieve binnenwereld, waarmee we verbonden zijn.
Door het omarmen van zowel het licht als de schaduw, yin en yang, in en ‘buiten’ jezelf, ervaar je het geheel. De non-dualiteit van alles. Dus, nogmaals, niet als spirituele bypass, maar met aandacht en compassie. Er is een bubbel, een matrix, én er is een buiten de bubbel. Zoals golven én een oceaan.
Verstillen en vertragen helpen helpen je blik, en geest, te verruimen. En te ervaren bovendien. Door te ervaren immers merk je dat er zoiets is als een voor en tegen, en tegelijkertijd iets dat dit omvat. In die transcendente staat is er rust, vrede, onvoorwaardelijke liefde, gelukzaligheid en licht. Zijn er alleen tegenstellingen wanneer je weer even ín die bubbel stapt, met je gewaar zijn, of eigenlijk met je punt van perspectief, van identificatie.
Natuurlijk is die bubbel er juíst om ervaringen in op te doen. Doch, even daar ‘buiten’ verblijven is als het genieten van een goede nachtrust. In Jip en Janneke taal; vind allereerst vormen van ontspanning die bij jou passen. Ont-span. Van daaruit is zelfcompassie en compassie voor de wereld gemakkelijker. Begin bijvoorbeeld eens met bewuster te ademen, je uitademing iets te verlengen ten opzichte van je inademing. Vertraag je handelingen. Reduceer schermtijd. Zoek de natuur op. Kijk eens naar je voeding. Schrijf, lees, beweeg (sport, dans, speel), zing, lach, sta jezelf toe om te voelen wat er gevoeld wil worden. Te voelen dat je leeft!
Ja, bewuster worden van hoe je nu leeft gaat meestal eerst gepaard met ‘verergering’. Hoewel een illusie, je wordt je er immers alleen maar meer van gewaar. Wees geduldig met jezelf, denk aan die leercurve, alles heeft even ‘tijd’ nodig (van onbewust onbekwaam naar bewust onbekwaam naar bewust bekwaam naar onbewust bekwaam).
Zoals een collega weleens zei; ‘maak er geen project van’.
Je dharma vinden is echter wel het mooiste project dat er is.
En vergeet vooral niet om ook te genieten van de reis!
