Angst om te sterven is eigenlijk angst om te leven. Durf jij je volledig toe te vertrouwen aan het Leven?
Illusie van controle
Ik herinner me hoe ik mijn eerste successen behaalde binnen de financiële dienstverlening. Ik had goed opgelet tijdens de lessen en het ‘trucje’ afgekeken bij mijn collega’s. Bovenal ging ik iedere dag graag naar mijn klanten om ze zo goed mogelijk te helpen. Ze helderheid te verschaffen in hun eigen financiële situatie, bij leven en overlijden. Bij wie ik ook kwam, ik verkocht steeds meer oplossingen, producten, diensten. Alles wat ik aanraakte leek te veranderen in goud. Ik voelde mijn leven expanderen met de dag, de mogelijkheden voor hoe mijn leven eruit zou gaan zien leken onbeperkt.
Ik was in flow en raakte er een beetje door overweldigd. Toen kwam die stem uit m’n hoofd: “Dit moet ik vasthouden”. Vanaf dat moment scoorde ik nagenoeg alleen nog maar nullen. Met wat kunst en vliegwerk, wat trucjes en het zoeken naar die ontspannen manier van werken, kwamen er wel weer successen, maar bleef het toch voelen als werken. Ik was weer terug binnen mijn comfortzone, de veilige modus, die van controle, of de illusie van controle.
Lack-beliefs
Op het moment dat ik écht was begonnen te leven, te vertrouwen, te genieten, was daar het “lack-belief”, de angst (in het brein) dat er iets kwijtgeraakt kon worden.
Wanneer we stervende zijn ervaren we angst om te sterven. Maar wat als er na het grote sterven alleen maar leven rest? Wat als er na het kleine sterven, van het ego, de persoonlijkheid, de identificatie met de concepten over wie we menen te zijn, alleen maar leven rest?
Uitnodiging
Mag ik je uitdagen om eens een poosje in grote onwetendheid te verblijven, met lege handen te staan, niets in te vullen vanuit vertrouwde manieren, conditioneringen? Met een open blik naar jezelf, de ander, het leven te kijken? Misschien ervaar je al angst bij deze uitnodiging, contractie, weerstand. En tegelijkertijd, wanneer dat er even mag zijn, je ‘ermee zit’, bevat het wellicht ook een sprankel hoop, vreugde, vertrouwen.
Toevertrouwen
Ik mag steeds weer ervaren dat wanneer ik mij ten dienste stel van dat wat er werkelijk wil gebeuren, leef naar mijn diepste weten, mijn ‘highest excitement’, passie, roeping, volg, dat er geen berg te hoog is. Dat alles in werking wordt gesteld de geïnspireerde doelen te bereiken. En dan? Dan kan er de angst komen om te leven, vermomd als een angst om te sterven.
Dan ga ik ‘doen’ in plaats van ‘zijn’. Uit contact, met mezelf, met de ander. En dat werkt ook wel, maar meestal averechts en is maar een slap aftreksel vergeleken bij het laten gebeuren van wat er wil gebeuren. Je voelt het wel, je weet het wanneer je even zou verstillen, vertragen, misschien nog niet (zo) bewust. Je merkt dat het moeite kost. Om het werk gedaan te krijgen, om de liefde van die ander te krijgen, om gezonder te worden, je doelen te bereiken.
Steeds volgt daar weer de test, durf ik mij over te geven aan het niet weten van wat de volgende stap zal zijn? Niet op geconditioneerde, gebruikelijke manieren te handelen, maar in het ‘heilige midden’ te verblijven. Niet teveel naar voren leunen, in de actie. Niet te veel naar achteren, in het verzaken. Maar precies in het midden, in het niet weten, met lege handen, open voor ingevingen van binnenuit. En daar dan uitdrukking aan geven.
Niet handelen
Zen-achtige uitspraken zijn vaak dubbelzinnig. ‘Niet handelen’ wil hier niet zeggen dat je niets meer doet. Je handelt echter alleen wanneer je de inspiratie ertoe voelt. En misschien werk je dan ineens wel een 80-urige werkweek, maar voelt het niet als werken. Met de stroom mee. Misschien investeer je dan wel uren, dagen, weken in die relatie, maar voelt het niet meer als investeren, het ís gewoon, en het is vol van leven, plezier en gelukzaligheid.
Hier sluit ik graag met de laatste zinnen uit een gebed van Fransiscus van Assisi:
“Door te geven ontvangen wij. Door te vergeven worden wij vergeven. Door te sterven ontvangen wij het eeuwige leven”
(Picture by Simon Berger)