We leefden lang in een mannen heerschappij. Door de disbalans werden vrouwen gedomineerd, onderdrukt, uitgebuit. De laatste decennia sloeg dit collectief wat door naar de andere kant. Met veel positieve gevolgen en tegelijkertijd wederom een disbalans. Vrouwen verliezen hun vrouwelijke kwaliteiten en mannen verloochenen hun kracht, zijn er bang voor geworden. De hoogste tijd dus om beiden te omarmen, te helen, te ‘ownen’ en voluit te gaan leven!
Misschien werd je opgevoed door zo’n aanwezige vader en een teruggetrokken moeder. Ik werd opgevoed door een moeder die opstond voor haar rechten en een vader die daarmee kon omgaan, tegelijkertijd zijn mannelijkheid vooral richtte op de verantwoordelijkheid een zaak te runnen en daardoor soms een afwezige vader kon zijn. In het hotel waar ik opgroeide kookte mijn vader en mijn moeder deed er de boekhouding. Mijn vader draaide de bardienst en mijn moeder het gezin.
Geboren in zo’n dienstverlenend bedrijf, de ontspanning van de gasten was het hoogste doel, ontwikkelde ik mijn vrouwelijke kanten meer dan de mannelijke. Hoewel ik natuurlijk ook wel kluste, sleutelde, houthakte en winkeltje speelde, als je dat mannelijk zou kunnen noemen. Ik ontwikkelde een extra zintuig om aan te voelen wat de gast nodig had, alsook wanneer het moment juist was om bij mijn hardwerkende ouders een gaatje te vinden voor aandacht. Ik kreeg die dan wederom vooral door dienend te zijn, iets leuks, opbeurends te vertellen. Ik werd ook heel vergevingsgezind, als relativerend.
Iets vragen werkte vaak averechts (‘Nu even niet’, ‘zit niet zo te miemelen’ of ‘zeg dan wat je te zeggen hebt’), waardoor ik als overlevingsstrategie de mannelijke uitvergroting werd op sommige vlakken. Liegen, stelen, manipuleren, veelal als een wolf in schaapskleren, soms meer agressief. Ik herinner me dat ik nog jong was en ik tijdens een speurtocht een zoontje van gasten, welke me al dagen liep te irriteren, op de grond wierp, bovenop hem ging zitten met een heel klein schattig zakmesje op z’n keel om hem te laten weten dat mijn grens was bereikt. De gast was ons brood, dus dit kon ik echt niet maken, was de lering die ik eruit moest trekken.
Als 3-jarige had ik al geleerd dat ik een grotere jongen, die m’n fietsje wou pakken, kon overbluffen door m’n spierballen te laten zien. Op mijn 15e werkte dat ook uitstekend wanneer ik ’s nachts in de problemen kwam. Mijn leven bestond uit plezier maken en alleen wanneer nodig even flink grommen en mijn spierballen laten zien, daardoor hoefde ik eigenlijk nooit echt geweld te gebruiken. Maar een beetje uit balans was het wel. Wat ik hier wil zeggen is dat we het in het leven doen met onze innerlijke afweger en de conditionering waardoor we de eerste jaren van ons leven worden omringd. Onze comfortzone.
Pleasen was mijn overlevingsstrategie en die werd na jaren steeds vermoeiender. Het hielp me uitstekend in het krijgen van vrouwen en banen, in het succesvol zijn in zaken en het aangaan van vriendschappen. Het hielp me minder in het voelen van mijn eigen behoeften en grenzen, ergens om te vragen of die grenzen aan te geven. Een teleurgesteld gevoel en steeds meer naar binnen gerichte woede en subtiele doch structurele zelfdestructie tot gevolg.
Wanneer dat innerlijke kind dan eenmaal is gehoord, gezien en erkend wordt je wat meer vol-wassen. Mogen alle stukken er zijn, mannelijk, vrouwelijk, agressief en passief. Ontstaat er meer gelijkmoedigheid. Oordeelloosheid. En kun je de stukken weer oprapen welke je met je mee wil dragen. Ik kies voor mij, daardoor kan ik jou dienen. Opdat ik niet meer hoef te geven om te ontvangen, maar omdat ik er van overloop en het te leuk is om te delen, ongeacht wat jij ermee doet.
Over de kracht van de mannelijke en vrouwelijke kwaliteiten is al veel geschreven en gezegd, dompel je erin onder, absorbeer het, en deel het, ik hou en hoor graag van je!
